عـذار نیـلی و قـدّ خـم و چـشم تر آوردم           گـلاب اشک بهـر لالـه‌های پرپر آوردم

زجا برخیز ای صد پاره تر از گل! تماشا کن           که از جسم شهیدانت، دلی زخمی‌تر آوردم

تمام یاس هایت را به شام از کربلا بُردم           چو برگشتم برایت یک چمن نیلوفر آوردم

مسـافـر از برای یـار سوغـات آورد اما           من از شام بلا داغ سه ساله دختر آوردم

اگرچه سر نداری یک نگه بر سیل اشکم کن           که با چشمان خود آب از برای اصغر آوردم

تو بر من از تن بی‌سر خبر ده ای عزیز دل!           که من برتو خبرهای فراوان از سر آوردم

چهل منزل سفر کردم به شهر شام و برگشتم           خبر ازچوب و از لعل لب و طشت زر آوردم

زاشک چشم و سوز سینۀ مجروح وخون دل           همانا مرهمت بر زخـم های پیکر آوردم

قـدِ خم، مویِ آشفـته، تنِ خسته، رخِ نیلی           به رسم هدیه میراثی بود کز مادر آوردم

زسیل اشک دریا کرده‌ام چشم محبان را           به آهـم شعـله‌هـا از سیـنۀ میثم بـرآوردم